انــــــســــــــــان  

بدینوسیله اعلام می دارم که من زنده ام ( به معنای اعم کلمه و نه اخص و نه اصلاً اخص الاخص ) و کلی مطلب باحال دارم ‌که بنویسم (با اینکه کم مطالعه می کنم) از فرزند پروری گرفته تا خصوصیات بلدرچینها و تاریخ اصفهان و لرستان و خاطرات بانک و ....   ولی وقت نوشتنشونو پیدا نمی کنم.

حال خوشی بهتون دست داد ـ اصطلاحاً سیماتون اتصالی کرد ـ ما رو هم به یاد بیارین.

از یکی از عرفای بارز و برجسته و اهل حال معاصر –که اسم شریفش را به خاطر ندارم و علیرغم جستجویی سطحی در منابع، پیدا نکردم- نقل شده که : "در سیر و سلوک الی الله و درک حالات عرفانی و طی مسیر انسان شدن، مقامات و احوالی هست که عبور از آن مقامات و درک آن احوال فقط و فقط با اذن و اجازة امام حسین(ع) ممکن ومحقق می شود."

همیشه این مطلب برای من جای سؤال بود که منظور آن بزرگوار  اهل دل و معنا چه بوده و ایشان چه معنایی از این حرف مراد کرده اند.

تا اینکه به کتاب "اتحاد عاقل و معقول" نوشتة استاد علامه حسن زادة آملی برخوردم. اتحاد عاقل و معقول یا حاس و محسوس یا مُدرِک و مُدرَک مبحثی فلسفیست که از زمان فرفوریوس حکیم مورد بحث و مجادله بوده. خلاصه و مخلص کلام و کاربردش در زندگی ما اینست که: انسان هر چه عالم تر بشود، انسان تر می شود. یعنی علم (علم بما هو علم) و حکمت و اعمال اخلاقی، نفس را به درجات بالاتر می کشانند و انسان ، انسان تر می شود. یعنی دریافتهای درونی در نفس اثر می گذارند و منضم به نفس می شوند و با آن یکی می شوند و آن را ارتقا می دهند. که البته عکسش هم کاملاً صادق است.

و این بحث با موضوع تجسم اعمال هم پیوندی قویم دارد. آدمی به ادراکات و افکار و اقوال و اعمالش سازندة خود است و مدرکات او عین هویّت و ذات او می گردند و ملکاتش متن گوهر نفس ناطقة او می شوند.

به دیگر بیان احوالات و مقامات و تجربه های درونی (حتی در پایینترین سطح) وقتی درک می شوند که تجربه شوند و زندگی شوند و عین فرد گردند.

امام حسین این سیر عرفانی منحصر به فرد و خاص را داشته که به فرعون زمانه نه بگوید، بعد با تمام خانواده  و عیالش برای برپایی دین خدا مهاجرت کند، همراه با یاران اندکِ به جا مانده بجنگد، خودش شهید شود و شاهد کشته شدن خانواده و فرزندان و برگزیدگان از مردم روزگارش باشد و اسارت و به بند کشیده شدن خانواده اش را تصور کند. این تجربه که تجربه ای خاص و کاملاً منحصر به فرد است، امام حسین را به مقامی خاص و منحصر به فرد در نزد خدا می رساند. خب حالا من و توئی که امکان این تجربه و درک بزرگی این مقام را نداریم، فقط و فقط با توسل جستن به  این "خسرو دین" و با بذل توجه و عنایت اوست که می توانیم شمه ای از حالاتش را درک کنیم، بیخود نیست که مولوی می گوید:

کجایید ای شهیدان خدایی                بلاجویان دشت کربلایی

کجایید ای سبک روحان عاشق            پرنده تر زمرغان هوایی

کجایید ای شهان آسمانی                  بدانسته فلک را درگشایی

کجایید ای زجان وجا رهیده              کسی مرعقل راگوید کجایی؟

کجایید ای در زندان شکسته              بداده وامداران را رهایی

کجایید ای درمخزن گشاده                 کجایید ای نوای بی نوایی

در آن بحرید کین عالم کف اوست      زمانی بیش دارید آشنایی

کف دریاست صورتهای عالم            ز کف بگذر اگر اهل صفایی

و خود امام حسین (ع) در دعای عرفه چه زیبا این حالات یا مقامات خودش را وصف کرده، وقتی می فرماید:

"الهی علمت باختلاف الاثار و تنقلات الاطوار ان مرادک منی ان تتعرف الی فی کل شییء "

و با این اوصاف فهمیدم که منظور حضرت علی (ع) از این بیان که:  "مصارع عشاق شهداء لا یسبقهم من کان قبلهم و لا یلحقهم من بعدهم*"  چیست.

حضرت این جمله را وقتی فرمودند که از کربلا می گذشتند: "اینجا فرودجایِ  عاشقان شهیدی است که کسی قبلاً بر آنان پیشی نگرفته و کسی هم بعداً به ایشان نخواهد پیوست."

به تقدم عشق بر شهادت در گفتار حضرت دقت کنید که دنیایی معنا دارد. ابتدا عاشق بودند، سپس شهید شدند؛ نه اینکه در اثر شهادت به مقام عشق رسیده باشند.

واضح است که "جانی به این وسعت" و "روحی به این گستردگی" دیگر مجالی برای جولان دیگران باقی نمی گذارد.

 *تهذیب، ج 6، ص73 / بحارالانوار، ج 98، ص 116.

امروز ۲۵/۵/۸۹ علی کوچولوی ما به دنیا اومد. به قول کوثر به "دینا" اومد.

پسرم امیدوارم عاقبت به خیر بشی. خوش اومدی.

انشاء الله ما هم جزو مشمولین کریمه "الحقنا بهم ذریاتهم" باشیم. همین.

سرم داغ شد؛ گریه م گرفت؛ سرم درد گرفت و .......

 هر چی دستامو می شورم، پاک نمی شن.

ای لعنت به این ناپاکی؛ به این کثافت؛ نجاست؛ تعفن

شب؛ جلسه مثنوی:

ناصحان گفتند از حد مگذران        مرکب استیزه را چندین مران

ناصحان را دست بست وبندکرد     ظلم را پیوند در پیوند کرد

بانگ آمد، کار چون اینجا رسید        پای دار ای سگ که قهر ما رسید

بعد از آن، آتش چهل گز برفروخت حلقه گشت و، آن جهودان را بسوخت

نمی دونم چرا؟

راستشو بخواین خیلی پشیمون نیستم ولی یه جورایی یه قبضی هم دارم. اصلا نمیدونم. دوست دارم یکی بهم بگه که من باید چیکار می کردم. از طرفی سابقه ۴ ساله ام تو بانک بهم میگه که نباید به مشتری جماعت رو بدم. از طرف دیگه میگم نکنه واقعا احتیاج داشته.

آخه آدمای این روستا هیچی که نداشته باشن ؛ هر کدوم لااقل چندین جریب زمین دارن که با پولش میتونن منو بخرن و بفروشن.

از طرف دیگه به این گفته حضرت علی در مورد خودش فکر می کنم که:

انی لارفع نفسی ان تکون حاجة لا یسعها جودی

من نفسم را رفیع تر از آن میدانم که حاجتی باشد که جود من از آن وسیع تر نباشد.

نمی دونم. دوست دارم یکی که به همه این چیزا آگاهه بهم بگه.

تازه یه خانمی هم که اونم مستمری بگیر کمیته امداده تا حالا دو بار بهم گفته که پنجاه هزارتومن به من بده بعدا که حقوق گرفتم از حسابم بردار. این یکیو چیکار کنم. هزار تا چکنم چکنم دیگه

یکی که به همه شرایط من و بانکو و این آدما و ..... آگاه باشه بهم بگه.

آخه اینم حرف چرتیه. مگه ما مامور به ظاهر نیستیم. با علم غیب که نمی تونیم زندگی کنیم. نمی دونم. گیج شدم ......................

اینجانب بدین وسیله اعلام می دارم که هنوز زنده هستم و نفس می کشم. درسته که یکسالی می شه که آپ نکردم ولی هنوز زنده ام. فقط به دلیل کمبود وقت نمی تونم چیزی بنویسم. یه عالمه کتاب در مورد کوثر گرفتم که بخونم ولی خودش نمی ذاره. کاش شبانه روز ۴۸ ساعت بود. کاش هر چی بانکه از روی زمین ورچیده می شد .................

_{دوستان هي ميگن چرا "آپ" نمي کني؟ چرا "پست" نمي زني؟ وقتي به من حق ميدين که يه کتابي رو کاملاً  اتفاقي  ( البته من ايمان دارم که  اتفاق وجود نداره) مي بينين و مي خرين. بعد که مياين خونه و مي خونين مي بينين که محشره. انگار اين کتاب رو براي شما و براي روح گندزده و خراب شما (ببخشيد منظورم خودمه) نوشتن.}

 _{هنر زندگي متعالي، زندگي در اينجا و اکنون. نوشته روانشناس و انسان شناس معروف: آبراهام مازلو.
آبراهام مازلو به خاطر تعريف سلسله مراتب نيازهاي بشري معروفه. واقعاً نمي شه يه کتاب 500 صفحه اي رو اينجا نوشت. حتماً بخرين و بخونين. البته ترجمه رووني نداره ولي همين هم کيمياست. کتابفروشي فرهنگيان که مقابل هتل عباسيه داره.3500 تومان. ترجمه سرکار خانم مهين ميلاني. به طور خلاصه مازلو در اين کتاب به چيزي مي پردازه که توصيه همه اديان و بزرگانه. زندگي کردن در لحظه و رسيده به تجربه اوج و به تعريف فرد خودشکوفا و انگيزش و فرا انگيزش.
♪ افراد خود شکوفا تا حدود زيادي از ارزشهاي فرهنگ خود فراتر رفته اند.چندان به کشور خود تعلق ندارند که به دنيا. خود را نخست عضوي از اعضاي بشر مي دانند تا شهروند کشوري خاص. قادرند به جامعه خود از ديدگاهي عيني نگاه کنند. به اين معني که پاره اي از جنبه هاي آن را دوست  بدارند و پاره اي را دوست ندارند.}

_{♪ آموزش و پرورش قرادادي بي اندازه بيمار است. به مجردي که در چارچوب انسان خوب شدن مي انديشيد، اين سوال را درباره دروسي که در دوره دبيرستان گذرانده ايد مطرح مي کنيد:
اين دروس و معلومات چه کمکي به من در انسان بهتر شدن کرده است؟؟  ندايي پاسخ مي دهد خدا مي داند که هيچ! به عبارتي دقيق کسب اين معلومات اتلاف وقت بوده و بس. آموزش و پرورشي که هويت واقعي آدمي را بارز نسازد بي فايده است. آموزش و پرورش براي اين هدف است که ياد بگيريم چگونه رشد کنيم؛ بياموزيم در چه جهتي رشد کنيم؛ بياموزيم چه چيزي خوب و چه چيزي بد است؛  ياد بگيريم چه چيزي را انتخاب کنيم و کدام را انتخاب نکنيم. ( قابل توجه معلم گراميم آقاي نبوي)}

_{♪ هيچ تجربه اوجي را نديده ام که منشا آن فيلم جان کيج يا نقاشي آبستره ملهم از اکپرسيونيسم يا از اين قبيل باشد. تجربه اوج که سرور متعالي، جذبه، تصور دنيايي ديگر، يا زندگي متفاوتي را به همراه داشته باشد، همواره ناشي از موسيقي کلاسيک برجسته بوده است.}

_{♪ دنيا مي تواند فقط چيزهايي را به آدمي انتقال دهد که آدمي لايق آن است و شايستگي آن را دارد يا قابليت آن را دارد. اگر ميموني دزدکي به آينه نگاه کند، هيچ قديسي را در آينه نخواهد ديد
♪  با خوندن اين کتاب و با يه سري اتفاقاتي که برام  توي اين چند وقت افتاد و با گندي که به روحم زدم، فهميدم که چقدر کوچيکم. و چه روح گنجيشکي اي دارم و چه ظرفيت اندکي. واقعاً انتقادهاي محمدرضا رنجبر در نظرات يکي از پستهاي قبلي به جا بود. قضاوت کردن در مورد ديگران، ارزيابي رفتار ديگران و هزار تا اشتباه ديگه  ........}

_{همه مي دونن که بهره هوشي يا همون IQي معروف چيه ولي شايد كمتر كسي بدونه كه هوش مهمتري وجود داره به نام هوش هيجاني يا Emotional Intelligence Quotient. به خاطر چالش هاي روزمره در محيط کار خيلي به اين موضوع علاقه مند شدم . هوش هيجاني يعني مديريت هيجانها: خشم، ترس، توقع، ناكامي، شادي، افسوس، نفرت، حيرت و تسلط عقل بر هيجانات. شخص ممکنه داراي IQي بالايي باشه،ولي اين لزوماً باعث موفقيت در کار و زندگي نمي شه، چون عناصر شخصيتي و رفتاري در محاسبه IQ  ناديده گرفته مي شن. افراد داراي هوش هيجاني بالا در شرايط بحراني و وجود استرس و تکانش خودوشون رو کنترل مي کنن، خونسردي رو حفظ مي کنن، حالات روحي خودوشون رو کنترل مي کنن و نمي ذارن که پريشاني خاطر قدرت تفکر و اتخاذ تصميم درست رو ازشون بگيره. چيزي که خود من توش خيلي مي لنگم. در محيط کار هوش هيجاني نقش بارزتري در عملکرد مطلوب نسبت به ساير قابليتها از قبيل دانش نظري يا مهارتهاي فني داره. در رانندگي (مثلاً بروز يک تصادف و درگير شدن دو طرف و فحش دادن و ...)، در روابط بين همسران و در روابط اجتماعي به طور کلي هوش هيجاني نقش حياتي داره. هوش هيجاني به زبان روانشناسي نقطه تلاقي عقل و احساسه و به زبان ديني تسلط عقله بر هواي نفس. جالبه ديشب که جلسه مثنوي داشتيم به اين ابيات از دفتر چهارم رسيديم که مرتبط به همين موضوعه. اگه من اين کتاب هوش هيجاني رو نخونده بودم، اصلاً به اين ابيات دقت نمي کردم و به سادگي از روشون رد مي شدم. ولي حالا مي بينم که مولوي چه قدر روانشناس هم بوده:
ليک مرد عاقلي و معنوي               عقل تو نگذاردت که کژ روي
طبع خواهد تا کشد از خصم کين     عقل بر نفس است بند آهنين
آيد و منعش کند وا داردش      عقل چون شحنه ست درنيک وبدش
عقل ايماني چو شحنه عادلست    پاسبان و حاکم شهر دلست}

_{اما از احوال عجيب و غريب مملکت خودمان . مهدي آذر يزدي رو که مي شناسين. پيرمرد 80و چند ساله اهل و ساکن يزد و مجرد،که کتاب معروف قصه هاي خوب براي بچه هاي خوبش رو همه مي شناسن، کتاب جديدي نوشته به اسم : گربه تنبل. تو داستان اين کتاب يه قصابي هست که گربه هاي محل اسمش رو گذاشتن" مرد بزرگوار"  و ارشاد فقط و فقط به خاطر همين يک کلمه مجوز انتشار به کتابش نداده. پيرمرد هم کوتاه نيومده و 4 سال مصرانه مي خواسته که کتاب با همين کلمه چاپ بشه ولي آخرش هم نشده و در سال 81 با پادرمياني مصطفي رحماندوست به جاي "مرد بزرگوار " عنوان "جوانمرد قصاب" رو جايگزين کرده و مجوز گرفته. يا للعجب!!!!! واحسرتا !!!!!} 

^{نويسنده انگليسي جي کي رولينگ که خالق شخصيت معروف "هري پاتره" کتاب جديدي نوشته به نام "جادوي رژيم غذايي هري پاتر براي آمريکاييان چاق" و فقط به خاطر اين عنوان مورد حمله شديد منتقدان آمريکايي قرار گرفته و از او خواسته شده اسم کتابش رو تغيير بده و گرنه به امور فرهنگي سازمان تجارت جهاني هم شکايت مي کنن تا مانع فروش کتابش بشن. واقعاً خيلي جالبه. وقتي يه نفر با يه کتاب يا يه کاريکاتور به مقدسات و باورهاي يک ميليارد نفر توهين مي کنه ميگن آزادي بيانه و دمکراسيه و .... ولي وقتي تو اسم يه کتاب به طنز گفته شده آمريکاييان چاق بر مي آشوبن و ناراحت مي شن. واقعاً يه بام و دو هوا که ميگن همينه.} 

 1- یکی از رهبران قبایل سرخپوست آمریکا توسط دولت دستگیر شده بود و سربازان در حال انتقال او به شهر بودند. همانطور که می دونید اکثر این رهبران قبایل medicine man  هستند یا همان مرد حکیم یا عارف خودمون. بعداً تعریف می کنه که وقتی داشتند مرا به شهر می بردند، در شهودی می دیدم که دارم به سیاهی نزدیک می شوم و هر چه به شهر نزدیکتر می شدیم این سیاهی بیشتر و بیشتر می شد و همه جا را فرا می گرفت. به شهر که رسیدیم با خودم فکر می کردم که این سیاهی به چه دلیله؟ مگه مردم توی این شهر چه کار می کنند؟ بعد که با دقت در زندگی شهرنشینان نگریستم دیدم که این سیاهی به دلیل این است که این مردم در خانه هایشان چیزهایی دارند که به آن نیاز ندارند.

2-گاندی در کتاب همه مردم برادرند در فصل فقر در میان فراوانی می گوید:

اگر کسی چیزی بیش از من دارد؛ بگذار داشته باشد. اما تا آنجا که به تنظیم زندگی خود من مربوط می شود من جرات ندارم ملک چیزی باشم که به آن نیاز ندارم.

اگر کسی مالک چیزی باشد که به آن احتیاج ندارد؛ هرچند آن چیز در اصل از دزدی هم به دست نیامده باشد؛ باید اکنون مال سرقت شده به شمار آید. مالک بودن طبعا به مفهوم تدارک دیدن آینده است.یک جویای حقیقت و دنبال کننده قانون محبت نمی تواند چیزی برای فردای خود نگهدارد.

3- این حدیث آسمانی را هم از این طرف داشته باشید:

مَا قَلَ وَ کََفی خَیرٌ مِن مَا کَثُرَ وَ اَلهیَ

یعنی آنچه که کم باشد و کفایت کند بهتر است از آنچه که زیاد باشد و به لهو افکند.

( لهو: بازماندن از کار مهمتر و پرداختن به کار دون پایه تر) 

خدایا شکرت که به ما شجریان را دادی، صدای پدر: پر ابهت، شلاق خورده و پر از تجربه های گوناگون (تجربه های خوب و بد)، با اعتماد به نفس و پر. و صدای پسر پاک و لطیف و خام (به معنی مثبت) و کم چشیده ( تجربه های خوب وبد) و ساده. و این دو در کنار هم چه معجونی .....خدایا شکرت .

جالب بود. در فلسفه اخلاق دو نظریه مهم هست در مورد اینکه عمل اخلاقی را چرا انجام می دهیم یا باید انجام دهیم. نظر اول متعلق به کانته و به طور خلاصه «وظیفه گروانه» برخورد می کنه. و نظر دیگه فلسفه اخلاق فایده نگر یا ابزارانگارانه (Utilitarianistic) است. که البته هر کدومشون مشکلات خاص خودشون رو دارن. ولی این مشتری ما کاملاً فایده نگر و ابزاری با این کار اخلاقی یعنی قرض دادن پول برخورد کرده. «من به دوستم کمک می کنم، تا او هم به من کمک کند.» یعنی در واقع عمل اخلاقی ای انجام نگرفته. بلکه تجارتی صورت گرفته یا بهتر بگیم: نوعی سرمایه گذاری برای استفاده در آینده. پس در اینصورت هیچ عمل صالحی انجام نشده. و از اینجاست که تلازم ایمان با عمل صالح مطرح می شه . می توان نگرش این مشتری را اینگونه تنقیح یا اصلاح کرد که: دوستم (یا هر انسانی ) به کمک من نیاز دارد و من می توانم به او کمک کنم. پس وظیفه اخلاقی و انسانی من (طبق روایت کانت) یا رضایت خداوند (طبق روایت اسلامی) به من حکم می کند که من به او کمک کنم و از او انتظار هیچ گونه پاداش یا جبرانی هم ندارم. به نتیجه و ثمره عملم نمی اندیشم ( به روایت بهگود گیتا). این آیه قرآن شریف که دیگه ENDشه و ختم کلامه و فصل الخطابه همه فلسفه هاس و در مورد حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) نازل شده و داستان بخشیدن غذای سه روز متوالی:

انما نُطعمُکم لوجه الله . لا نُرید منکم جزاءً و لا شکوراً.

همانا که ما به شما به خاطر خدا غذا می دهیم و از شما هیچ پاداش یا سپاسی نمی خواهیم.

قسمت اول مشعر است به فلسفه اخلاق وظیفه انگارانه یا حسن فاعلی و قسمت دوم هم در بند نتیجه و میوه عمل نبودن ( که از آموزه های اصلی و اساسی متن مقدس هندی بهگودگیتاست)

آخوندهای قدیم وقتی کتابهای قدیم رو می خوندن، در حواشی اون کتابها مطالب توضیحی و تفسیری و تعلیقی می نوشتن. بعضی از این حواشی و تعلیقات بعداً به صورت کتاب مستقلی طبع می شد. مثلاً حاشیه بر اسفار. حاشیه بر مکاسب و ... من و آقای نبوی هم وقتی که کتاب زیبای «گوزن سیاه سخن می گوید» رو می خوندیم، بر اون حواشی ای نوشتیم و به شوخی می خواستیم اون را تحت عنوان «حاشیه بر گوزن سیاه» چاپ کنیم.

اینها بماند. در یکی از مطالب قبلی از دوست عزیز لشک کولاکفکسی و کتاب جالب «درسهایی کوچک در باب مقولاتی بزرگ» نوشتم. حالا تصمیم گرفتم یکی از حواشی خودم رو بر اون کتاب نقل کنم.

لشک نوشته: احساس حسادت دارای دو وجه است که هر دو وجه منحصراً و مشخصاً انسانی اند. یک وجه را می توان با این جمله بیان کرد: « من هم همان چیزی را می خواهم که او دارد» وجه دوم در این جمله خلاصه می شود: « من نمی خواهم که او بیش از من داشته باشد.»

حاشیه: لشک جان، تو چقدر خوبی و چه روح پاکی داشته ای؛ آخه تو چطور به جنبه سوم حسادت در روحت پی نبرده ای ؟! این وجه که خیلی هم واضح و فراگیراست و آن اینکه: « من می خواهم که او این خیر را نداشته باشد» یا « ایکاش که به او این ضرر و زیان برسد، مثلاً در فلان امتحان قبول نشود، استخدام نشود، بی پول شود و ......

هر فیلمی را ندیدن. هر موسیقی ای را گوش نکردن. با هر کسی معاشرت نکردن. هر کتابی را نخواندن. به قول دوست عزیز حضرت جویا جهانبخش: « سخاوت در خرج کردن حواس خود، عین بخل ورزیدن در مورد سعادت خویش است.»

امام باقر(ع) هم در جواب سؤال شخصی که از آن حضرت در تفسیر این آیت پرسید: ما طعامه؟ فرمود: علمه الذی یاخذه عمن یاخذه.

تازه مولوی یه قدم هم پاشو اون طرفتر گذاشته و آیه ای مثل « کــــلوا مـــن رزقــــه » رو هم که حملش به باطن تکلف زاست ، به زیبایی به صورت باطنی معنا می کنه و میگه:

فهم نان کردی نه حکمت ای رهی      زآنچه حق گفتت کلوا من رزقه

رزق حق حکمت بود در مرتبت            کان گلوگیرت نباشد عاقبت

دارم کتاب «نیایش» مهاتماگاندی رو می خونم. خیلی زیباست. باعث شده که خیلی روی نمازم دقیق بشم و حواسم رو جمع کنم. به آقای نبوی ( من باب تک خوری معنوی نکردن و معرفی یه کتاب خوب ) گفتم که کتاب جالبیه. اولین چیزی که پرسید این بود که «چند خریدی؟» خیلی تعجب کردم. واقعاً چه اهمیتی داره که قیمت همچین کتابی چنده؟؟ اصلاً همچین کتابی قیمت داره؟؟ می دونم که از طرف ایشون متهم به «در پوستین خلق افتادن» می شم، ولی واقعاً خیلی عجیبه. اون هم از یک فرد جا افتاده، استاد ادبیات، وضع مالی مناسب و ....  این هم از برکات عصر سیطره کمیت.

توی یکی از مطالب قبلی از کتاب «درسهایی کوچک در باب مقولاتی بزرگ» نوشته لشک کولاکفسکی اندیشمند معاصر لهستانی اسم بردم. واقعاً کتاب بسیار قشنگیه. حتماً بخونین. سه جلده کوچیکه. هر جلد حدود 110 صفحه. انتشارات طرح نو. حیف که دیگه حال و هواشو ندارم، و گرنه مثل کتاب « اسکروتیپ» 30 ، 40 تاشو می خریدم، هدیه می دادم. اینو می خواستم تعریف کنم که ما توی بانکمون سیستم نوبت دهی داریم. هر کسی که وارد میشه نوبت میگیره و منتظر میشینه تا نوبتش برسه. گاهی اوقات می شه که کسی کار داره یا مریضه یا باید بره دنبال بچه ش یا .... خب، میاد پیش ما و میگه که من مشکل دارم یا مریضم یا .... و می خواد که زودتر راهش بندازیم. در بدو امر اینطور به نظر می رسه که نه نباید این کار رو کرد و باید نوبت و انصاف و عدالت رو رعایت کرد. (مخصوصاً که دروغ گفتن هم کنتور نمیندازه و مثل آب خوردن میشه دروغ ولله و بالله گفت) ولی این رعایت خشک و بی استثناء و ماشینی حالت جالبی نداره. مثلاً با کنکاشی عمیق در اعماق ضمیر خودم و با نگاه به بعضی از همکارام می دیدم که این حالت رعایت نوبت و انصاف، واقعاً و صددرصد هم برای این منظور نیست و فقط سرپوشیه برای خودخواهی، ابراز قدرت و یا همون من بودن و فرعونیت وجودمون (= تفرعن) و جالب اینجا بود که در یک درس از کتاب دوست عزیزم لشک کولاکفسکی که در مورد «فضیلت» نوشته شده اینطور اومده:

گاه مشاهده شده است فضایلی که به نحوی خشک و جزمی، تبلیغ و به کار بسته می شوند، به زودی هم برای فرد صاحب فضیلت و هم برای دیگران تحمل ناپذیر یا حتی زیانبار می شوند. پایبندی تعصب آمیز به فضیلت حق و انصاف بدون عطف توجه به پیچیدگیهای زندگی و موقعیتهای تخفیف دهنده در انواع تخلفات انسانی، گاهی جنبه بی رحمی پیدا می کند و به صورت سرپوشی برای تفرعن فرد حق به جانب و از خود راضی در می آید. راستکرداری ممکن است در عمل شکلی از شقاوت و خونسردی در برابر ناملایمات و رنج انسانی به خود بگیرد.

حالا فکر میکنم که بودن من در این محیط پر از تضاد چه قدر چیزا می تونه به من یاد بده.