اتاق آبی

اتاق آبی خالی افتاده بود. هیچ کس در فکرش نبود... اما برای من پیدا بود. نیرویی تاریک مرا به اتاق آبی می برد. گاه میان بازی، اتاق آبی صدایم می کرد. از همبازی ها جدا می شدم، می رفتم تا میان اتاق آّی بمانم، و گوش بدهم. چیزی در من شنیده می شد. مثل صدای آب که خواب شما بشنود. جریانی از سپیده دم چیزها از من می گذشت و در من به من می خورد. چشمم چیزی نمی دید: خالی درونم نگاه می کرد، و چیزها می دید. به سبکی پر می رسیدم. و در خود کم کم بالا می رفتم. و حضوری  کم کم جای مرا می گرفت. حضوری مثل وزش نور 

...

اما من در اتاق آبی چیز دیگر می شدم. انگار پوست می انداختم. زندگی رنگارنگ غریزی ام بیرون در باغ کثرت می ماند تا من برگردم. پنهانی به اتاق آبی می رفتم. نمی خواستم کسی مرا بپاید ... من برای عبادت به اتاق آبی نمی رفتم. اما میان چاردیواری اش هوایی به من می خورد که از جای دیگر می آمد. در وزش این هوا غبارم می ریخت. سبک می شدم. پر می کشیدم. این هوا آشنا بود. از دریچه های محرمانه خواب هایم آمد بود تو.

::..کعبه..::

                «نگاه به قرآن

                 .......... چهره پدر و مادر

                 .......... کعبه

                 .......... سبزه و آب جاری

                                                       نور چشم را زیاد می کند.»

    کعبه ... 

               آخرین دریچه نور را در چشمانم گشود،

                       و آنچه را تا لحظه قبل نمی دیدم،

                                                                   دیدم.

               طبیعت، قرآن، کعبه ........ ایمان  

قرینه سازی کامل::سهراب

حضور قرینه به نیازی غریزی پاسخ می دهد. از قرینه تعادل پیدا می شود و پابرجایی...

به مساجد ما بروید، قرینه ها حضور عبادت را در میان گرفته اند. تکرار جلال و رحمت را می شنوید. و راه از میان قرینه ها به وحدت می رسد.

من میان قرینه ها زیسته بودم...

کمال قرینه سازی را نباید جست. قرینه سازی درست در طبیعت هم نیست.

برگرفته از : گفتگو با استاد

دولت مستعجل

یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود                             دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک                   بر زبان بود مرا آنچه تو را در دل بود

دل چو از پیر خرد نقل معانی می کرد                   عشق می گفت به شرح آنچه بر او مشکل بود

آه از آن جور و تطاول که در این دامگه است             آه از آن سوز و نیازی که در آن محفل بود

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز                  چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود

بس بگشتم که بپرسم سبب درد فراق                 مفتی عقل در این مسئله لایعقل بود

راستی خاتم فیروزه بو اسحاقی                          خوش درخشید ولی دولت مستعجل بود

دیدی آن قهقهه کبک خرامان حافظ                       که ز سرپنجه شاهین قضا غافل بود